Geen taralli, maar wel in die sfeer: de frisella is heel knapperig en gemaakt van harde tarwebloem. De oorsprong gaat ver terug. Traditioneel is de gedroogde frisella te hard om net als brood gegeten te worden, dus wordt-ie zacht gemaakt in warm (zee)water en vervolgens gekruid met extra vergine olijfolie, tomaten en oregano. Niet aan zee, en geen zeewater  - we zijn immers niet altijd aan het strand in het warme zuiden van Italië... - dan uiteraard wat zout toevoegen. Heerlijk! Dit is het type "meergranen".